مدتهاي مديد رشد اقتصادي و مخصوصاً صنعتي كردن به عنوان شرايط لازم جهت پيشرفت اجتماعي معرفي شد . دو قرن گسترش سرمايه داري موجب چندين برابر شدن ثروت وخدمات و راه آهن و كشتيراني و اياب و ذهاب هوايي و مدارس و بيمارستانها وآسمان خراشهاي متعدد د رمراكز كشورهاي صنعتي گرديد . اما در بطن ثروت فقر از بين نرفت : فقر قدم به قدم در حلبي آبادها و گتوها مشاهده ميشود و به محض اينكه مختصر تحفيفي در آن به عمل ميآيد بحرانهاي مختلف و ركوردهاي اقتصادي دوباره آن را تشديد مي .